Huismoederen
Helaas was vandaag de vakantie alweer voorbij. 2 heerlijke weken... voorbij. Daar begint de ochtendstress weer en de avondstress.
Zo is het half 10 's avonds, ligt net het laatste kind in bed en staat de was mij bijna letterlijk aan te kijken. "Strijk mij". Ik overweeg om het te negeren, want tot dat moment, heb ik uiteraard ook nog niet stil gezeten. Een hele dag gaan werken, kinderen uit school halen en blij zijn dat papa er eentje bij oma oppikt. Zorgen dat ze een verantwoorde snack naar binnen krijgen, snel eentje naar de kinesist brengen, vlug naar de winkel omhopelijk net op tijd net te laat bij de kinesist terug te staan. Een rap gesprekje over de vorderingen, ondertussen beseffen dat je toch wel al hoofdpijn hebt. Terug thuis zitten we in tweestrijd of we eerst de boodschappen gaan opruimen of eerst de soep gaan opzetten of toch maar eerst de was van de wasdraad halen of de was over te laden in de droogkast. Ohnee, ééntje is onderweg naar huis al in slaap gevallen en heeft geen zin om wakker te worden. Oeps, hoog tijd om te zorgen dat de kinderen gegeten hebben want binnen een klein half uurtje moet er weer eentje op ballet staan. Is het huiswerk gemaakt? Uiteraard niet mama, ik kan dat niet alleen. Pannenkoeken bakken (wat ben ik toch blij dat de kinderen op school een verantwoorde maaltijd krijgen) en ondertussen een gezonde maaltijd voor ons op tafel toveren. De kinderen hebben gegeten en als de oudste op ballet is afgeleverd, kunnen mama en papa eten. Nee, ideaal vind ik dit scenario niet, maar op maandagen is het vaak niet anders. Even 'rustig' eten en bijpraten. Geen zin om terug in gang te schieten, maar we moeten... Opruimen, afwasmachine inladen, handafwas doen, naar de zoon roepen dat hij nu écht zijn huiswerk gaat maken omdat het anders ongemaakt in zijn boekentas verdwijnt, de vloer opruimen, kleren in de was gooien, stofzuigen, tegen de kinderen zeggen dat ik hun schoenen ga opzuigen als ze niet zorgen dat die in de wasplaats verdwijnen (en echt, ze geloven het ook nog ;-) ), zijn die pyjama's nu nog niet aan? Ik dacht toch echt dat we dat een half uur geleden al gevraagd hadden? De hond buiten laten, balletje gooien, iets naar de konijnen brengen.
Oh, nog steeds hoofdpijn, toch snel iets innemen voor het erger wordt.
"Senn, jij moet nog lezen."
"Maar ik kan dat alleen als jij naast mij zit."
"Nee, begin al maar, ik luister wel terwijl ik met zus de lakens opvouw"
"Ik kan het écht niet als er niemand naast me zit."
*zucht*
Boekje lezen, papa met de ene, mama met de andere. Is het écht al bijna 21u??
Tanden poetsen en naar bed. De ene al wat makkelijker als de andere. (ik bespaar jullie het gezeur van de "ik wil niet gaan slapen" kinderen)
En zo is het dus half 10 en kijkt de was me aan. En ondanks dat ik het wil negeren, kan ik het niet vandaag. Ik ga er verder deze week geen tijd voor hebben. Gelukkig moet ik niet alles meer doen, maar ik ben toch een uur en een kwartier verder als alles gestreken is. Nu moet het nog in de kast belanden, maar dat zal voor morgen zijn (ofja, straks, want het is al half 1 als ik dit schrijf)
En ja... eerlijk gezegd vloek ik op dit moment. Dat het niet eerlijk is dat ik "moet" gaan werken. Dat ik graag een huismama zou zijn, zo eentje die iedere morgen een zalig ontbijtje maakt en lekkere zelfgebakken koekjes voor haar kroost klaar heeft staan als ze uit school komen. Die de strijk mooi in de kast heeft liggen en naast ieder kind kan gaan zitten om rustig het huiswerk te maken en verhaaltjes te lezen. Eentje die iedere dag een lekkere en gezonde maaltijd uit haar hoed kan toveren en tijd heeft om iedere dag samen aan tafel te zitten en vrolijk lachend onze dag te overlopen. En uiteraard zo een huismama, die tijd heeft om zelf haar kinderen de mooiste kleren te maken met bijhorende accessoires. En een huismama, die tijd heeft om de deuren te verven, te behangen, een keuken te tekenen, haar oudste zoon een geweldig lentefeest kan geven dat ze zelf heeft uitgedacht en waarvan alle attributen zelfgemaakt en verzonnen zijn... Een huismama die niet meer 's avonds om half 10 aan de strijk moet beginnen (en nog een machine was moet insteken en nog een droogkast moet uitladen én inladen én hetgeen in die droogkast zat moet opvouwen met de hulp van de liefste man).
Maar ach... wie maak ik iets wijs. Als ik een huismama was, dan miste ik één: mijn job te hard (want ja, toegegeven, ik doe mijn werk ook super graag en toen ik na de geboorte van Senn een jaar thuis was in ouderschapsverlof, was ik jaloers op iedereen die juffrouwtje mocht "spelen" ;-) ) en twee: al deze bovenstaande dingen, waren dan vast ook niet van toepassing omdat ik dan waarschijnlijk een groot deel van de dag met Bo bezig zou zijn. Maar ik denk wél, dat ik niet meer aan de strijk moest beginnen... zo, om half 10 's avonds :-)
Zo is het half 10 's avonds, ligt net het laatste kind in bed en staat de was mij bijna letterlijk aan te kijken. "Strijk mij". Ik overweeg om het te negeren, want tot dat moment, heb ik uiteraard ook nog niet stil gezeten. Een hele dag gaan werken, kinderen uit school halen en blij zijn dat papa er eentje bij oma oppikt. Zorgen dat ze een verantwoorde snack naar binnen krijgen, snel eentje naar de kinesist brengen, vlug naar de winkel om
Oh, nog steeds hoofdpijn, toch snel iets innemen voor het erger wordt.
"Senn, jij moet nog lezen."
"Maar ik kan dat alleen als jij naast mij zit."
"Nee, begin al maar, ik luister wel terwijl ik met zus de lakens opvouw"
"Ik kan het écht niet als er niemand naast me zit."
*zucht*
Boekje lezen, papa met de ene, mama met de andere. Is het écht al bijna 21u??
Tanden poetsen en naar bed. De ene al wat makkelijker als de andere. (ik bespaar jullie het gezeur van de "ik wil niet gaan slapen" kinderen)
En zo is het dus half 10 en kijkt de was me aan. En ondanks dat ik het wil negeren, kan ik het niet vandaag. Ik ga er verder deze week geen tijd voor hebben. Gelukkig moet ik niet alles meer doen, maar ik ben toch een uur en een kwartier verder als alles gestreken is. Nu moet het nog in de kast belanden, maar dat zal voor morgen zijn (ofja, straks, want het is al half 1 als ik dit schrijf)
En ja... eerlijk gezegd vloek ik op dit moment. Dat het niet eerlijk is dat ik "moet" gaan werken. Dat ik graag een huismama zou zijn, zo eentje die iedere morgen een zalig ontbijtje maakt en lekkere zelfgebakken koekjes voor haar kroost klaar heeft staan als ze uit school komen. Die de strijk mooi in de kast heeft liggen en naast ieder kind kan gaan zitten om rustig het huiswerk te maken en verhaaltjes te lezen. Eentje die iedere dag een lekkere en gezonde maaltijd uit haar hoed kan toveren en tijd heeft om iedere dag samen aan tafel te zitten en vrolijk lachend onze dag te overlopen. En uiteraard zo een huismama, die tijd heeft om zelf haar kinderen de mooiste kleren te maken met bijhorende accessoires. En een huismama, die tijd heeft om de deuren te verven, te behangen, een keuken te tekenen, haar oudste zoon een geweldig lentefeest kan geven dat ze zelf heeft uitgedacht en waarvan alle attributen zelfgemaakt en verzonnen zijn... Een huismama die niet meer 's avonds om half 10 aan de strijk moet beginnen (en nog een machine was moet insteken en nog een droogkast moet uitladen én inladen én hetgeen in die droogkast zat moet opvouwen met de hulp van de liefste man).
Maar ach... wie maak ik iets wijs. Als ik een huismama was, dan miste ik één: mijn job te hard (want ja, toegegeven, ik doe mijn werk ook super graag en toen ik na de geboorte van Senn een jaar thuis was in ouderschapsverlof, was ik jaloers op iedereen die juffrouwtje mocht "spelen" ;-) ) en twee: al deze bovenstaande dingen, waren dan vast ook niet van toepassing omdat ik dan waarschijnlijk een groot deel van de dag met Bo bezig zou zijn. Maar ik denk wél, dat ik niet meer aan de strijk moest beginnen... zo, om half 10 's avonds :-)
Reacties
Een reactie posten