Uit logeren!

Daar ging mijn meisje weer met haar koffertje... logeren bij een vriendinnetje. Superblij en met een grote lach op haar snoet. Mama kreeg met moeite een kusje toegezwaaid bij het afscheid. Het is steeds weer een beetje loslaten maar ik ben ook enorm fier op onze kleine meid en hoe ver ze staat. Want ja, ooit was het anders... In een ver verleden mocht ik geen meter van haar zijde wijken. Uren huilde ze, als ik moest gaan werken en zij bij moeke of oma moest blijven. Zelfs toen ze amper 3 maanden was, huilde ze en bleef ze huilen. Als iemand anders naar haar keek, huilde ze. Als iemand haar wilde vasthouden... huilde ze. Vaak heb ik getwijfeld of het aan mij lag, aan onze manier van opvoeden? Haar altijd dragen, samen slapen, zoveel nabijheid... Ik vroeg me af (en kreeg ook wel de vraag) als ze ooit los van mij zou komen. En kijk nu, 4,5 jaar oud! Ik heb een meid die stevig in het leven staat, vertrouwen heeft in de mensen rondom haar, niets liever doet dan gaan spelen bij oma of moeke of bij de buren en met een glimlach en een goed gevoel gaat logeren bij een vriendinnetje (ondanks dat ze thuis nog steeds bij mij slaapt. Ik denk dat we het goed gedaan hebben en dat opvoeden vanuit mijn buikgevoel nog steeds het beste werkt voor ons 💖