Over spreekbeurten en ballet enzo...
Onze grote dame had een spreekbeurt. Leuk! Dat vond ik als kind toch. In de lagere school zat het juf zijn er al wat in: mijn konijn en mijn hamster moesten er in geloven en werden mee genomen naar school, samen met een hoop prenten en boeken die ik op donderdagavond na school in de plaatselijke bibliotheek ging opzoeken (ja, wat moest je in die tijd hè, zo zonder vriend Google). En in het secundair onderwijs, gaf ik mijn klasgenoten de opdracht dat IK de spreekbeurt wel zou maken, zij moesten er vooral gewoon bij staan ;-) Ik moet wel toegeven dat ik mijn eerste spreekbeurt pas moest maken toen ik op het 5de leerjaar zat. Grote meid zit nu op het 4de en ook in het eerste en tweede had ze al eens een spreekoefening gehad.
Een spreekbeurt dus. Over een hobby. Dat kon niet moeilijk zijn, het onderwerp was dan ook snel gekozen: Ballet.
Ik liet haar in eerste instantie maar wat doen. Ze sprak er veel over, maar iets op papier, kwam er maar niet. Toen ik zei dat het nu toch tijd werd om iets op te schrijven, was de klus op 5 minuten geklaard. Er stond: mijn hobby is ballet. Ik doe het graag. Ik doe het in Gruitrode en ik draag balletkleren. PUNT.
Ok... daar was nog wel wat werk aan (zeker omdat haar spreekbeurt 5 minuten moest duren). En eigenlijk is dat ook niet abnormaal, want ik vind dit ook wel een proces dat je moet leren. Weinige kinderen zijn hier zomaar, vanzelf goed in. We gingen dus samen aan de slag.
- Oplijsten: wat kan je vertellen en wat wil je vertellen?
- Wat kan je meenemen van materiaal?
- Hoe gaan we dit aanpakken?
Besloten werd dat we de tekst zouden uittypen. Zij zou dicteren, ik typte en paste zinnen aan waar nodig. Daarna zouden we de sleutelwoorden uit de tekst halen en mindmappen of een samenvatting maken (even kijken wat het makkelijkste was voor haar).
Ergens besef ik, dat ze toch maar geluk heeft met ouders die dat met haar doen. Anderzijds kan ik niet begrijpen dat er kinderen zijn die dit helemaal alleen moeten doen, zonder hulp. Want hoe kan je het dan leren? Toch?
Vandaag was het dan zo ver. Ze was op van de zenuwen en ik had ook stiekem wel wat zenuwen. Niet omdat ik bang was dat ze het niet goed zou doen. Zoals ik al eerder zei, vind ik zo een spreekoefening eerder een leerproces en je kan alleen maar leren door te doen. Als we gelijk perfect zouden zijn, hoefden we niet meer naar school. Maar ja... een mama ding zeker?
Ze vond zelf dat de spreekbeurt niet goed was. Ik heb gezegd dat het vast wel goed zou zijn en dat ze er alleen maar van kan leren. Voor mij is hier de kous af. De belangrijkste stappen heb ik haar proberen bij te brengen (plannen en organiseren) en dat spreken... dat komt wel, ooit. Daar ben ik van overtuigd!
Nog 3 dagen en dan is het kerstvakantie. Hoog tijd ook. Wij tellen af, we hebben nood aan ontspanning, even alle schoolstress van ons af. De reden waarom, daar blog ik nog wel eens een andere keer over...
Een spreekbeurt dus. Over een hobby. Dat kon niet moeilijk zijn, het onderwerp was dan ook snel gekozen: Ballet.
Ik liet haar in eerste instantie maar wat doen. Ze sprak er veel over, maar iets op papier, kwam er maar niet. Toen ik zei dat het nu toch tijd werd om iets op te schrijven, was de klus op 5 minuten geklaard. Er stond: mijn hobby is ballet. Ik doe het graag. Ik doe het in Gruitrode en ik draag balletkleren. PUNT.
Ok... daar was nog wel wat werk aan (zeker omdat haar spreekbeurt 5 minuten moest duren). En eigenlijk is dat ook niet abnormaal, want ik vind dit ook wel een proces dat je moet leren. Weinige kinderen zijn hier zomaar, vanzelf goed in. We gingen dus samen aan de slag.
- Oplijsten: wat kan je vertellen en wat wil je vertellen?
- Wat kan je meenemen van materiaal?
- Hoe gaan we dit aanpakken?
Besloten werd dat we de tekst zouden uittypen. Zij zou dicteren, ik typte en paste zinnen aan waar nodig. Daarna zouden we de sleutelwoorden uit de tekst halen en mindmappen of een samenvatting maken (even kijken wat het makkelijkste was voor haar).
Ergens besef ik, dat ze toch maar geluk heeft met ouders die dat met haar doen. Anderzijds kan ik niet begrijpen dat er kinderen zijn die dit helemaal alleen moeten doen, zonder hulp. Want hoe kan je het dan leren? Toch?
Vandaag was het dan zo ver. Ze was op van de zenuwen en ik had ook stiekem wel wat zenuwen. Niet omdat ik bang was dat ze het niet goed zou doen. Zoals ik al eerder zei, vind ik zo een spreekoefening eerder een leerproces en je kan alleen maar leren door te doen. Als we gelijk perfect zouden zijn, hoefden we niet meer naar school. Maar ja... een mama ding zeker?
Ze vond zelf dat de spreekbeurt niet goed was. Ik heb gezegd dat het vast wel goed zou zijn en dat ze er alleen maar van kan leren. Voor mij is hier de kous af. De belangrijkste stappen heb ik haar proberen bij te brengen (plannen en organiseren) en dat spreken... dat komt wel, ooit. Daar ben ik van overtuigd!
Nog 3 dagen en dan is het kerstvakantie. Hoog tijd ook. Wij tellen af, we hebben nood aan ontspanning, even alle schoolstress van ons af. De reden waarom, daar blog ik nog wel eens een andere keer over...
Reacties
Een reactie posten